Agnus Dei
No cristianismo, Agnus Dei (traducido do latín, Cordeiro de Deus) refírese a Xesucristo como vítima ofrecida en sacrificio por os pecados dos homes, a semellanza do cordeiro que era sacrificado e consumido por os xudeus durante a conmemoración anual da Pascua. Este título foille aplicado por o profeta san Xoán Bautista durante o episodio do bautismo de Xesús no río Xordán, segundo relátase nos evanxeos, coa exclamación: “velaquí o Cordeiro de Deus”.
O Agnus Dei aparece portando sobre unha das súas patas ou encima do seu lombo unha cruz como símbolo da resurrección.
Orixe
O cordeiro é un dos símbolos da cristoloxía máis habituais. Na arte paleocristiá, mentres que a cruz considerouse un símbolo deshonroso, o cordeiro aparece fundamentalmente como símbolo do martirio e a morte de Cristo, aínda que en ocasións representa tamén aos fieis cristiáns que rodean a figura do Bo Pastor.
A identificación de Cristo co cordeiro ten a súa orixe en varios textos bíblicos, tanto do Antigo como do Novo Testamento.
No Antigo Testamento instáurase a festa da pascua lembrando o sacrificio do cordeiro que salvou as casas dos xudeus e aos seus primoxénitos sinalando con sangue do animal os dinteis das portas na última praga de Exipto, ou o cordeiro que ofreceu Abraham guiado pola man do anxo tras ofrecer ao seu fillo Isaac.
Detalles do Agnus Dei
